Nu kreeg ik van telefoonhoesjestore.nl het bericht dat ik een hoesje mocht testen! Op hun site hebben ze een super breed assortiment, met allerlei verschillende smartphonehoesjes en accessoires. Toch wist ik al snel waar ik naar op zoek moest, een waterdicht hoesje dat tegen een stootje kan. Ik heb uiteindelijk gekozen voor een Redpepper hoesje, dat bestand is tegen vallen, water en stof. Ideaal voor iemand die regelmatig zijn mobiel uit zijn handen laat vallen, zoals ik. Dat was nog eens een leuk extra cadeautje toen het hoesje op mijn 22ste verjaardag binnenkwam! 

Natuurlijk ga ik het hoesje niet zomaar meteen in het water laten vallen met mobiel en al. In de instructies staat dat je hem eerst moet testen voordat je hem gaat gebruiken. Ik stopte een tissue in het hoesje en heb hem een uur onder water gelegd, om te kijken of de tissue nat zou worden. In het begin was ik bang dat hij niet waterdicht was, omdat er wat belletjes ontstonden, maar toen ik de tissue na een uur uit het hoesje haalde was het nog kurkdroog! Vanaf nu kan ik dus veilig badderen met mijn telefoon in de hand.

Zoals gebruikelijk heb ik mijn telefoon ook weer laten vallen terwijl ik het hoesje in gebruik had, en tot mijn vreugde is er tot nu toe nog niets mee gebeurd. Ik ben er echt super blij mee! Een nadeel van het hoesje is echter wel dat je geen vingerafdruk meer kunt gebruiken omdat er plastic voor de homebutton zit. Een klein nadeel wat mij betreft, omdat ik toch iets liever heb dat mijn mobiel gewoon heel blijft.

Ik ben heel enthousiast over mijn nieuwe Redpepper hoesje van Telefoonhoesjestore.nl. Ze hebben naast dit hoesje een super breed assortiment met allerlei verschillende smartphonehoesjes, zoals Huawei P8 hoesjes en iPhone 6s hoesjes. Door de grote collectie hoesjes en accessoires hebben ze dus voor ieder wat wils! 

Maar, nu komt het leuke: ik mag een hoesje weggeven! Als je wint mag je zelf een hoesje uitkiezen uit het hele assortiment van Telefoonhoesjestore.nl! De winnaar wordt 14 april bekend gemaakt. 

Welke hoesje zou jij graag willen winnen?

 
Ik heb deze blog wat eerder geschreven dan dat ik hem nu post. Op mijn mobiel was hij al klaar om de lucht in te gaan, maar door wat problemen met de foto's en wat tijd te spenderen in de jungle zonder internet (komt in een volgende blog over Indonesië zeker nog aan bod) plaats ik hem nu online. Als ik over een paar dagen weer thuis ben zal ik de volgende blog in de reeks over Indonesië online zetten. 

Ik ben nu al een paar weken begonnen aan mijn tweede grote avontuur in mijn tussenjaar, namelijk backpacken door Indonesië. Mijn reis zal in totaal anderhalve maand duren, wat inhoudt dat ik nog maar iets meer dan twee weekjes te gaan heb. Ik kijk er nu al tegenop om dit land weer achter me te laten... Mijn reis naar Indonesië liep gelukkig voorspoedig, op mijn tussenstop in Istanbul heb ik wat tips voor het eiland Java van een Vlaams-Indonesische vrouw gehad en naast me in het vliegtuig zat een Rus die het hele stereotype beeld van Russen aan het bevestigen was (lees: veel alcohol) waarmee ik nog wat gezellig alledaags gekletst heb over de Russische politiek. Voor ik het wist waren we alweer geland in Indonesië. Zodra je het vliegveld uit loopt krijg je een klap in je gezicht van de warmte en zie je vanuit elke hoek in je gezichtsveld mensen naar je toe komen die het woord "taxi!?" roepen. Even afdingen en we waren klaar om naar het hostel te gaan. Onderweg valt op hoe druk het verkeer is.
Vanuit alle hoekjes en steegjes sluipen scooters de weg op en de enige manier om nog wat orde in de chaos te brengen is om vervolgens met zijn allen flink vaak op de claxon te drukken, logisch natuurlijk. Zodra het begint te regenen is er tijd om een uurtje of twee langs de weg te schuilen, maar op de weg heeft iedereen haast, haast en nog meer haast. Daarnaast zie je de raarste dingen voorbij komen, om de vijf minuten een grote wagen vol met kippen of een pickup truck die hoger beladen is dan een vrachtwagen. Waar ik nog moeite heb om een diepvriespizza onder mijn bagagedrager krijgen, rijden hier scooters beladen met meer dan tien mandjes vol met levende hanen, of gaan mensen met het hele eetkraampje zelf achterop de scooter de stad door. Lang heb ik me afgevraagd wat al die geelgekleurde vloeitstof in vodkaflessen langs de kant van de weg toch was, maar toen we ons zelf aan een scooter waagden kwamen we er al vrij snel achter dat het benzine was wat de mensen langs de kant van de weg verkochten. Hoppa, trechtertje in de scooter, litertje benzine erin en we konden weer door. Vaak hebben we midden op de weg stilgestaan omdat de benzinemeter van sommige krakbakscooters niet meer werkte, dan waren we wel erg blij met al die benzine langs de weg. Toch is een scooter huren een enorme aanrader, zo zijn we namelijk wel de mooiste uitzichten en de leukste dorpjes tegen gekomen!

De eerste dag schroomde ik nog voor het eten van de straat. Bijna overal op internet lees je dat je door streetfood zogezegd al snel aan de "race" zit om vervolgens een week je hotelkamer niet meer uit te komen, maar al snel werd duidelijk dat er niet zoveel andere opties waren (behalve dunkin' donuts en kfc, want die zitten in de grotere steden echt op elke hoek van de straat). Op Java was het heel normaal om eten op straat te kopen en je zag dan ook op kruispunten tussen de meest drukke straten kleine eettentjes staan die bij elkaar gehouden worden door grote zeilen en wat houten stokken. De eerste dag hebben we dan ook al drie keer een warme maaltijd van de straat gegeten, en lekker dat het was! Inmiddels, drie en een halve week later doen we dat nog steeds en heb ik nog nergens last van gehad, dus met een beetje gezond verstand zou iedereen streetfood gewoon moeten proberen. 
In Java, vooral in sommige delen, zijn mensen vaak niet gewend aan toerisme. Ze roepen je vaak na met "misses" of "mister" en willen vaak samen met je op de foto. Toen we in Malang van een theeplantage afkwamen en een "klappa" hadden met de scooter kwamen we uiteindelijk bij een heel lokaal scootermonteurtje terecht die ons niets durfde te vragen, maar regelrecht de band begon te plakken. Na vijf minuten was de halve buurt opgetrommeld en stonden er verschillende schoolmeisjes in de tuin foto's te maken, tot ze na een tijdje de moed bij elkaar verzameld hadden om me op de foto te vragen. Ik ben daar vervolgens dertig minuten het leidend voorwerp geweest van een fotoshoot waarbij ze steeds gedurfdere opdrachten aan me gingen geven, of ik een duckface wilde maken en dat soort dingen. Erg grappig om dit soort dingen mee te maken. Voor de rest zijn de mensen over het algemeen erg aardig en behulpzaam. Zelfs als je geen hulp zoekt kun je er vanuit gaan dat wat mensen je op den duur komen helpen, maar als je de weg kwijt bent of de naam van je hostel (alweer..) vergeten bent is dit toch wel erg fijn.