Wat staat er op jouw verlanglijstje deze maand?

's Avonds aangekomen in Sumatra vonden we snel-snel een hostel in Medan, daar was het even uitvogelen wat we voor de rest in Sumatra zouden gaan doen. Olifanten wassen in Tangkahan? Oerang oetangs bekijken in Bukit Lawang? Een jungle tocht maken in Ketambe? Met een kajak langs de kust van Lake Toba? Veel keus, maar we hadden nog heel wat dagen te gaan dus deden we het rustig aan. Als eerste besloten we naar Tangkahan te gaan, want olifanten wassen leek mij toch wel echt heel leuk. We werden met een taxi naar het busstation gebracht, waar een paar mannen al naar ons begonnen te schreeuwen dat zij ons wel zouden helpen. Onze taxi-chauffeur keerde de taxi om, zette ons er ergens anders uit en waarschuwde ons vervolgens dat we die mannen écht niet moesten vertrouwen. Toen we eenmaal een been uit de taxi hadden stonden die mannen daar weer, waar we naartoe wilde en dat we maar bij hen in de bus moesten stappen. We wisten dat de bus 20.000 rupiah zou kosten, maar de mannen vroegen vijf keer zo veel voor de rit. Nadat we zeiden dat we niet met hen mee zouden gaan keken ze boos en bleven ze je aanstaren. De bus zou om één uur vertrekken, dus zat er niets anders op dan drie kwartier wachten tot er een bus aan zou komen die ons mee zou nemen naar Tangkahan. Dit was toch wel de eerste keer dat ik me niet veilig heb gevoeld in Indonesië. Op het busstation zaten meerdere mannen luidruchtig de dorpsgek (een wat vollere man die zijn been ooit gebroken had wat nooit goed gezet is, zag er niet goed uit) belachelijk te maken. Een man met totaal geen gezichtsbeharing kocht een scheermes en begon zijn hele gezicht ermee te scheren, al starend naar mij. Daarna vroeg hij aan mijn vriend, na drie kwartier naar me te hebben gestaard, of ik zijn vriendin of zijn vrouw was, want zo lang je nog niet getrouwd bent mag de ander nog proberen zich voor je te winnen. Toen het één uur was bleek er geen enkele bus te zijn die niet door die mannen beheerd werd en de buschauffeurs wilden totaal niet met ons in gesprek, dus ons plan om naar Tangkahan te gaan viel in duigen. Daarom zijn we maar doorgegaan naar Berastagi, waarna we snel zouden doorreizen naar Ketambe voor een mooie Jungle tocht. Eenmaal een paar uur aangekomen in Berastagi begonnen de vreselijke buikkrampen, de volgende dag zat ik aan het toilet gekluisterd. De ellendige reizigersdiarree was begonnen. Een dag later had ik mijn vrienden ook aangestoken en zaten we een week aan Berastagi vast, want reizen was zo jammer genoeg onmogelijk.

Na een volle week konden we eindelijk weer verder en zodoende begonnen we onze reis naar Kuta Cane, een klein dorpje dat door de vele bomen geen goed wifisignaal had. Daar ging mijn contact met de buitenwereld... Onze reis begon in een klein gammel busje dat bijna uit elkaar viel en véél te hard reed, waarbij een redelijk creepy man aan mijn vriend begon te vragen hoeveel ik kostte, altijd fijn. De eerste nacht in Ketambe, het dorpje waar we sliepen om daarna de jungle in te trekken, werd al snel duidelijk dat ik toch echt geen natuurmens was, ik werd gek van alle beestjes die zomaar in ons houten hutje kropen. Wat zou er toch in hemelsnaam van die jungletocht moeten komen en waarom was ik toch ook alweer akkoord gegaan om drie volle dagen door de jungle te struinen? Voordat ik wist was het zo ver, daar liepen we, midden in de jungle, een hike van 2 uur naar boven om bij het kamp te komen. Het zweet gutste uit elke porie van mijn lichaam, hoe kan het ook anders als je met meer dan dertig graden van die zware lichamelijke activiteiten gaat doen. Bij het kamp sprongen we dan ook meteen de rivier in en dronken we thee in het verkoelende water. Overal waar je keek zaten immens grote, prachtige vlinders. Echt geweldig om te zien! Na een uurtje gezwommen te hebben en wat gegeten te hebben gingen we door met de tweede hike. Ik had nergens oog voor en zwoegde me door het zand, over de bladeren en klom over de omgevallen boomstammen heen. Als ik alleen door de jungle had gelopen had ik dus geen enkel wild dier gezien, maar gelukkig was daar onze gids. Na een uurtje lopen stond hij ineens stil en begon hij ons te high fiven. Het duurde even voordat ik doorhad dat er een oerang oetang in de bomen boven ons zat. Wat bizar om er een in het wild te zien, heel mooi! Daarnaast hebben we allerlei verschillende andere apen gezien, en kwamen sommige apen zelfs in het kamp wat voedsel stelen als niemand keek. 's Avonds in het donker ging er een Indonees vissen vangen en even later zaten we met zijn allen aan de visbarbecue, een super leuke ervaring. We sliepen onder een tent gemaakt van doorzichtig plastic, waardoor we nog even konden genieten van het slapen onder sterrenhemel. Het plastic was zó helder dat ik midden in de nacht in paniek half-wakker riep dat het dak weg was, oeps. De tweede dag toen we na het volgende kamp gingen merkte ik dat het hiken niet meer zo makkelijk ging na een extreem stijl stuk. Mijn benen begonnen te trillen en ik verzwikte om de haverklap mijn enkel. De gids brak een stok voor me af om mee verder te lopen, waarop mijn vriend hard "you shall not pass" door de jungle riep. Toen we eenmaal bij het tweede kamp aangekomen waren werd me dan ook geadviseerd de volgende tocht even uit te zitten. Nu kan ik niet zeggen dat ik dat een hele grote blamage vond, aangezien er op het tweede kamp hotsprings zaten. Eerst moest je over een parcours stenen heen om er te komen, wat nog een hele taak is met mijn slechte evenwicht (vooral eng omdat ze zeiden dat je écht niet met die stroming mee naar beneden moest gaan want dan zou je levend verbranden, wat een feest), maar dan kun je genieten van een heerlijk warm bad midden in de natuur. Het leek wel een luxe spa midden in de jungle, hier heb ik dan ook flink wat uurtjes gezeten. In die drie dagen hebben we veel wilde dieren gezien, en heb ik mijn angst voor al wat klein is en kruipt of krioelt toch wel een klein beetje overwonnen. Toch was ik goed in staat de geasfalteerde straat te kussen toen ik er eenmaal op stond, met een grijns van oor tot oor liepen we terug naar het eerdere hostel, dat ineens leek op een eersteklas kuuroord. 

Na lang twijfelen om toch nog een keer te proberen om naar Tangkahan te gaan voor de laatste drie dagen, besloten we toch maar om door te reizen naar Lake Toba. In dit meer bevindt zich eiland Samosir, het grootste kratermeer van de wereld. Toen ik Lake Toba zag kwamen vooral de woorden "vergane glorie" in me op. Er zijn ontzettend veel toeristische plekken, maar het is er uitgestorven. Mensen vragen of je alsjeblieft bij hun winkeltje een fles water komt kopen, want de zaken gaan zo slecht. De hele toeristische sector lijkt naar Bali te zijn verhuist. Dat maakt Lake Toba een prima plek om even op adem te komen met wat luxere voorzieningen, maar dan zonder alle andere toeristen om je heen. We hebben er weer een scootertje gehuurd en crossten zo over wegen, door groepen runden en  tussen moedervarkens met hun kleine biggetjes. Erg leuk om te zien dat al die dieren gewoon los rondlopen op het eiland. Minder leuk waren echter de ratten die midden in de nacht letterlijk onze kamer binnenvielen uit de muren van ons schattige traditioneel Indonesische hutje... De volgende nacht hebben we toch maar gewoon weer een normaal hostel geboekt.

Na een paar dagen wat uitgerust te hebben reisden we weer terug naar Medan, om vervolgens door te vliegen naar Jakarta. Daar word ik nog snel verrast met een heerlijke taart, een paar dagen voor mijn verjaardag, want die zal ik jammer genoeg thuis weer vieren.

En toen was het weer tijd om naar huis te gaan. Ik vond backpacken werkelijk een geweldige ervaring! Dat je met zo weinig bagage zo lang kan reizen... Ik heb dingen gezien die ik nog nooit gezien heb, enorm veel nieuwe dingen geproefd en dingen gedaan die ik nooit had gedacht dat ik ze ooit zou durven. Ik kan niet wachten tot de volgende reis voorbij komt!

Wat staat er op jouw verlanglijstje deze lente?

Na een klein stukje oost-java was het al snel tijd om door te reizen naar Bali, om een vriend op te halen van het vliegveld. Met een luxe nachtbus van twaalf uur zijn we uiteindelijk in Bali aangekomen, voor jawel, zeven euro in totaal. Het reizen door Java ging zo makkelijk, heel wat anders dan we een paar weken later in Sumatra zouden meemaken. 

Een van de eerste dingen die we op Bali deden was kijken naar de zonsondergang op het strand in Kuta. Wat een prachtige plek om dit te zien. De Indonesische bevolking lijkt dit zelf niet door te hebben, aangezien het strand erg vervuild is. Overal ligt plastic en er liggen veel brokken koraal langs de kust, erg zonde. De golven in Bali waren perfect om te leren surfen, wat ik dan natuurlijk ook geprobeerd heb. Uiteindelijk ging het (ondanks mijn motoriek..) best goed en kan ik niet wachten om nog een keer op zo'n plank te liggen! Wat ik alleen niet doorhad is dat je nogal snel verband als je zo lang in de zee ligt te dobberen dus daar waren de tweedegraads brandwonden op mijn schouders en kin, veel surfen zat er de volgende dagen even niet meer in...

Echt lang waren we niet van plan om in het toeristische Bali te blijven, maar jammer genoeg dacht onze visumverlenging daar anders over. In totaal heb je drie dagen nodig om je visa on arrival te verlengen, dit hebben we in Kuta gedaan waar ze gelukkig allemaal wel goed Engels spraken. De eerste dag moesten we een formulier invullen met allerlei informatie die je zonder internet niet echt kon weten, het nummer van de universiteit waar je studeert en dat soort dingen. Toen we eenmaal alles ingevuld hadden kwamen we bij de balie en bleek dat we de verkeerde wijk van Bali hadden ingevuld. We werden weggestuurd en stonden twee minuten later alweer een nieuw formulier in te vullen. Bij de tweede poging werd ons verteld dat alleen zwarte inkt gebruikt mocht worden, dus we moesten weer terug. Iedere keer als je daarna je formulier weer had ingevuld moest je een kaartje trekken en wachten tot je nummer aan de beurt was. Zo ging het nog wel even door, drie uur later stonden we pas weer buiten. Hierna moesten we vijf dagen wachten tot we aan twee dag mochten beginnen, waar we weer een nummertje trokken en daarna foto's moesten laten maken en onze vingerafdrukken moesten achterlaten. Twee dagen later konden we ons paspoort ophalen, waar we jammer genoeg nog wel eerst twee uur voor moesten wachten. Dit alles voor tien extra dagen Indonesië, maar het was het waard! In de tussentijd konden we genieten van Bali.

Waar je in Kuta alles op het gebied van surfen tegenkomt is Ubud op toeristisch gebied totaal anders ingericht. Hier is alles vooral gericht op "free spirit" mensen. Overal wordt gevraagd of je toevallig zin hebt in magic mushrooms en je wordt om de oren geslagen met wijdzittende broeken met een vage kleurrijke print. Natuurlijk kon ik het niet laten om zelf ook zo'n soort broek te kopen. Naast al deze leuke toeristische marktjes zijn in Ubud ook mooie tempels en kun je een bezoek brengen aan "monkey forest", een soort tempelgebied met zeer brutale makaak apen. Het is aan te raden om geen plastic tasjes mee te nemen, want een vrouw die net waarschijnlijk ook zo'n toffe broek op een leuk marktje had gekocht werd vicieus aangevallen door een aap die dacht dat er voedsel in haar plastic zak zat. De aap slingerde aan haar arm en wilde haar op een gegeven moment zelfs bijten waarop al haar vrienden na elkaar  "throw away the bag!" begonnen te roepen. Dit overkomt mij toch niet, dacht ik, maar toen ik een aap begon uit te lachen omdat hij een steen als nootje probeerde open te maken sprong een andere aap in mijn nek. Ik heb voor de rest maar geen apen meer uitgelachen. 

Wat me in Bali heel erg opviel was dat er enorm veel tattooshops zaten, bijna op elke hoek van de straat kon je wat je ook maar wilde laten vereeuwigen op je lichaam. Toen ik voor de eerste keer ooit in een hard rock café kwam werkte daar een man die zei zo beschaamd te zijn over zijn draak-die-stiekem-op-mickey-mouse-lijkt-tattoo, dat hij op warme dagen niet eens het zwembad in durfde. Toen waren al mijn kleine impulsen om misschien toch een tattoo te nemen heel snel onderdrukt; geen tattoo erbij voor mij.  

Een van de mooiste dingen die ik in Bali heb gezien was toch wel de Pura Tanah Lot tempel. Een tempel die in de zee staat, en als het water te hoog staat moet je een stukje door de zee lopen om bij de tempel te komen. Bij de ingang word je eerst gezegend voordat je verder mag lopen. Uiteindelijk kom je niet veel verder dan de ingang, maar toch zal deze tempel me nog lang blijven omdat het zo'n ontzettend mooi gezicht was.

Een tijdje geleden schreef ik over de producten van Lush die ik gekocht had. Toen had ik er een eerste oordeel over gegeven, maar aangezien ik ze inmiddels al redelijk lang in gebruik heb wordt het tijd om er een écht oordeel over te schrijven.  Bij dezen: het Lush vonnis. 

Nu kreeg ik van telefoonhoesjestore.nl het bericht dat ik een hoesje mocht testen! Op hun site hebben ze een super breed assortiment, met allerlei verschillende smartphonehoesjes en accessoires. Toch wist ik al snel waar ik naar op zoek moest, een waterdicht hoesje dat tegen een stootje kan. Ik heb uiteindelijk gekozen voor een Redpepper hoesje, dat bestand is tegen vallen, water en stof. Ideaal voor iemand die regelmatig zijn mobiel uit zijn handen laat vallen, zoals ik. Dat was nog eens een leuk extra cadeautje toen het hoesje op mijn 22ste verjaardag binnenkwam! 

Natuurlijk ga ik het hoesje niet zomaar meteen in het water laten vallen met mobiel en al. In de instructies staat dat je hem eerst moet testen voordat je hem gaat gebruiken. Ik stopte een tissue in het hoesje en heb hem een uur onder water gelegd, om te kijken of de tissue nat zou worden. In het begin was ik bang dat hij niet waterdicht was, omdat er wat belletjes ontstonden, maar toen ik de tissue na een uur uit het hoesje haalde was het nog kurkdroog! Vanaf nu kan ik dus veilig badderen met mijn telefoon in de hand.

Zoals gebruikelijk heb ik mijn telefoon ook weer laten vallen terwijl ik het hoesje in gebruik had, en tot mijn vreugde is er tot nu toe nog niets mee gebeurd. Ik ben er echt super blij mee! Een nadeel van het hoesje is echter wel dat je geen vingerafdruk meer kunt gebruiken omdat er plastic voor de homebutton zit. Een klein nadeel wat mij betreft, omdat ik toch iets liever heb dat mijn mobiel gewoon heel blijft.

Ik ben heel enthousiast over mijn nieuwe Redpepper hoesje van Telefoonhoesjestore.nl. Ze hebben naast dit hoesje een super breed assortiment met allerlei verschillende smartphonehoesjes, zoals Huawei P8 hoesjes en iPhone 6s hoesjes. Door de grote collectie hoesjes en accessoires hebben ze dus voor ieder wat wils! 

Maar, nu komt het leuke: ik mag een hoesje weggeven! Als je wint mag je zelf een hoesje uitkiezen uit het hele assortiment van Telefoonhoesjestore.nl! De winnaar wordt 14 april bekend gemaakt. 

Welke hoesje zou jij graag willen winnen?

 
Ik heb deze blog wat eerder geschreven dan dat ik hem nu post. Op mijn mobiel was hij al klaar om de lucht in te gaan, maar door wat problemen met de foto's en wat tijd te spenderen in de jungle zonder internet (komt in een volgende blog over Indonesië zeker nog aan bod) plaats ik hem nu online. Als ik over een paar dagen weer thuis ben zal ik de volgende blog in de reeks over Indonesië online zetten. 

Ik ben nu al een paar weken begonnen aan mijn tweede grote avontuur in mijn tussenjaar, namelijk backpacken door Indonesië. Mijn reis zal in totaal anderhalve maand duren, wat inhoudt dat ik nog maar iets meer dan twee weekjes te gaan heb. Ik kijk er nu al tegenop om dit land weer achter me te laten... Mijn reis naar Indonesië liep gelukkig voorspoedig, op mijn tussenstop in Istanbul heb ik wat tips voor het eiland Java van een Vlaams-Indonesische vrouw gehad en naast me in het vliegtuig zat een Rus die het hele stereotype beeld van Russen aan het bevestigen was (lees: veel alcohol) waarmee ik nog wat gezellig alledaags gekletst heb over de Russische politiek. Voor ik het wist waren we alweer geland in Indonesië. Zodra je het vliegveld uit loopt krijg je een klap in je gezicht van de warmte en zie je vanuit elke hoek in je gezichtsveld mensen naar je toe komen die het woord "taxi!?" roepen. Even afdingen en we waren klaar om naar het hostel te gaan. Onderweg valt op hoe druk het verkeer is.
Vanuit alle hoekjes en steegjes sluipen scooters de weg op en de enige manier om nog wat orde in de chaos te brengen is om vervolgens met zijn allen flink vaak op de claxon te drukken, logisch natuurlijk. Zodra het begint te regenen is er tijd om een uurtje of twee langs de weg te schuilen, maar op de weg heeft iedereen haast, haast en nog meer haast. Daarnaast zie je de raarste dingen voorbij komen, om de vijf minuten een grote wagen vol met kippen of een pickup truck die hoger beladen is dan een vrachtwagen. Waar ik nog moeite heb om een diepvriespizza onder mijn bagagedrager krijgen, rijden hier scooters beladen met meer dan tien mandjes vol met levende hanen, of gaan mensen met het hele eetkraampje zelf achterop de scooter de stad door. Lang heb ik me afgevraagd wat al die geelgekleurde vloeitstof in vodkaflessen langs de kant van de weg toch was, maar toen we ons zelf aan een scooter waagden kwamen we er al vrij snel achter dat het benzine was wat de mensen langs de kant van de weg verkochten. Hoppa, trechtertje in de scooter, litertje benzine erin en we konden weer door. Vaak hebben we midden op de weg stilgestaan omdat de benzinemeter van sommige krakbakscooters niet meer werkte, dan waren we wel erg blij met al die benzine langs de weg. Toch is een scooter huren een enorme aanrader, zo zijn we namelijk wel de mooiste uitzichten en de leukste dorpjes tegen gekomen!

De eerste dag schroomde ik nog voor het eten van de straat. Bijna overal op internet lees je dat je door streetfood zogezegd al snel aan de "race" zit om vervolgens een week je hotelkamer niet meer uit te komen, maar al snel werd duidelijk dat er niet zoveel andere opties waren (behalve dunkin' donuts en kfc, want die zitten in de grotere steden echt op elke hoek van de straat). Op Java was het heel normaal om eten op straat te kopen en je zag dan ook op kruispunten tussen de meest drukke straten kleine eettentjes staan die bij elkaar gehouden worden door grote zeilen en wat houten stokken. De eerste dag hebben we dan ook al drie keer een warme maaltijd van de straat gegeten, en lekker dat het was! Inmiddels, drie en een halve week later doen we dat nog steeds en heb ik nog nergens last van gehad, dus met een beetje gezond verstand zou iedereen streetfood gewoon moeten proberen. 
In Java, vooral in sommige delen, zijn mensen vaak niet gewend aan toerisme. Ze roepen je vaak na met "misses" of "mister" en willen vaak samen met je op de foto. Toen we in Malang van een theeplantage afkwamen en een "klappa" hadden met de scooter kwamen we uiteindelijk bij een heel lokaal scootermonteurtje terecht die ons niets durfde te vragen, maar regelrecht de band begon te plakken. Na vijf minuten was de halve buurt opgetrommeld en stonden er verschillende schoolmeisjes in de tuin foto's te maken, tot ze na een tijdje de moed bij elkaar verzameld hadden om me op de foto te vragen. Ik ben daar vervolgens dertig minuten het leidend voorwerp geweest van een fotoshoot waarbij ze steeds gedurfdere opdrachten aan me gingen geven, of ik een duckface wilde maken en dat soort dingen. Erg grappig om dit soort dingen mee te maken. Voor de rest zijn de mensen over het algemeen erg aardig en behulpzaam. Zelfs als je geen hulp zoekt kun je er vanuit gaan dat wat mensen je op den duur komen helpen, maar als je de weg kwijt bent of de naam van je hostel (alweer..) vergeten bent is dit toch wel erg fijn.