Ik heb een maandje geleden mijn spreekwoordelijke biezen gepakt en ben naar Zuid-Frankrijk vertrokken. Mijn eerste maand als au pair zit er weer op, wat is de tijd snel gegaan. Aan de ene kant lijkt het alsof ik al een half jaar hier in het zuiden van Frankrijk vertoef, aan de andere kant lijkt het als de dag van gisteren dat ik voor het eerst aankwam op de vlieghaven van Marseille.

Ik zit in het vliegtuig te vechten tegen mijn tranen. Een paar minuten geleden heb ik afscheid genomen van mijn beste vriendin, mijn moeder en mijn vriend. Ik keek nog een laatste keer terug, me beseffende dat dit het was, voor vijf maanden lang. In het vliegtuig zit een enorme huilbaby, waardoor ik bijna synchroon met de huilbaby aan het huilen ben. Ik doe mijn best een komisch boek te lezen om mijn gedachten van de situatie af te houden. Terwijl ik in mijn boek op ga komt er een klein jongetje van een jaar of anderhalf bij me op schoot zitten omdat hij graag uit het raam wil kijken, dit doet me verrassend goed en ik voel me klaar om het avontuur aan te gaan! Eenmaal op de grond komen er berichtjes van mijn vriend en mijn moeder binnen, dat ze van me houden en me enorm gaan missen. Daar gaan de tranen weer.
Op het vliegveld staat me een wat dunne, blonde vrouw op te wachten, die allerlei Franse woorden naar me uitspuwt. Ik krijg het er benauwd van en ze moet het hebben gezien want ze beslist in het Nederlands verder te gaan. Ach, mijn oude vertrouwde Nederlands, ik ben nog nooit zo blij geweest om dat te horen. De afspraak was, omdat ik Frans wilde leren, meteen te beginnen in het Frans, maar daar zien we gelukkig voor een tijdje van af. Dat geluk heb ik, ik zit namelijk bij een Vlaamse familie. Het lijkt de eerste weken wel alsof ik lijd aan een bipolaire stoornis. Het ene moment voel ik me enorm thuis, en het andere moment voel ik me enorm rot en ben ik in staat linea recta naar huis te vliegen en plechtig te zweren dit Franse plaatsje nooit ofte nimmer meer te bezoeken. In plaats van in een stad kom ik terecht in een Frans gehucht, dat echter wel dicht bij de stad ligt. Met de scooter ben je er binnen twintig minuutjes, verzekert mijn gastmoeder me.
De tweede dag laat ze me de stad zien, een grote stad met prachtige gebouwen en overweldigende fonteinen. Toen ik in mijn eentje door de stad rond dwarrelde betrapte ik mezelf erop dat ik steeds iets dichter bij mensen ging staan die toevallig ook Nederlands spraken. Een oude man en vrouw, waarvan de vrouw naar een bruine vilten hoed aan het kijken was. Ze zagen eruit alsof ze op safari waren en er ieder moment een leeuw vanuit de hoek van de etalage kon komen (jawel, met verrekijker en al).
Na het avondeten beslist mijn gastmoeder op de een of andere manier dat ik me vast meer thuis zal voelen als ze laat zien dat ze de hele songtekst van nothing compares to you uit haar hoofd kent. Daar stond ik dan, samen met mijn gastmoeder in de keuken, een drie-minuut-durende ongemakkelijkheid uit te wachten. Steeds als we 's avonds op de bank vermoeid naar de televisie staren terwijl de kindjes al in bed liggen komt ze los en vertelt ze me verhalen over vroeger. Wat ze mee heeft gemaakt toen ze nog voor de televisie werkte. Maar, beiden zijn we geen ochtendmens en iedere ochtend gaat het dus weer wat stroef. Wat ben ik het toch niet gewend om als student elke ochtend om zeven uur paraat te staan. College's die om kwart voor negen begonnen skipte ik vaak en op mijn werk hoefde ik op zijn vroegst om half tien te beginnen, een fikse aanpassing dus.

De familie heeft een au pair nodig omdat mijn gastmoeder in midden september geopereerd zal worden en ongeveer drie maanden nodig zal hebben om te herstellen. Inmiddels zijn we vier weken verder en is ze weer volledig op de been (dit was ze echter al na ongeveer een week). Als au pair haal ik de kindjes uit bed, met zelf een extreem slaperig hoofd. Daarna was ik ze, help ik ze aankleden en geef ik ze ontbijt. Moeder rijdt vaak mee om de kindjes naar school te brengen. Wat ik dan vaak naar mijn hoofd geslingerd krijg is "nee, mama doen!" Als ik een euro zou krijgen iedere keer dat ik dat hoor zou ik denk ik toch wel wat moois bij elkaar kunnen sprokkelen voor een leuk reisje naar de Bahama's. Oké, ik overdrijf misschien een klein beetje, maar het laat je je toch een beetje nutteloos voelen. Als ik op een dag aangeef dat ik eigenlijk niet zo lekker in mijn vel zit hier, geeft mijn gastmoeder eerlijk toe dat het zonder mij ook wel zal lukken, het genezingsproces gaat immers goed. Daarnaast weet ik dat ze na mij geen nieuwe au pair in huis zouden nemen, omdat ze dat dan niet meer nodig hebben. Ook dit zorgt ervoor dat ik mezelf steeds nuttelozer voel. Bovendien mis ik thuis. Mijn echte thuis, met de heerlijke Brabantse mentaliteit. Ik mis de avondjes oneindig praten in de kroeg, of de avondjes stappen met vrienden. Ik mis lekker thuis op de bank een filmpje kijken, en knuffelen met mijn lieve teckeltje. Om eerlijk te zijn viel de eerste maand me erg zwaar. Ik heb wel drie keer de neiging gehad om naar huis te gaan en één keer zat ik oprecht te browsen voor een enkeltje Eindhoven. Gelukkig komt mijn vriend vandaag aan om een lang weekend te blijven, dus kan ik eindelijk de zaak eens bespreken met iemand uit mijn eigen omgeving en misschien kan ik dan wat duidelijker voor ogen krijgen wat mijn uiteindelijke doel zal zijn. Weggaan, of blijven?